رئیس انجمن مغز و اعصاب ایران گفت: تعداد بیماران مبتلابه «ام اس» از 14 سال پیش بشدت افزایش یافته، به حدی که تاکنون حدود 20 هزار بیمار شناخته شده اند و تخمین زده می شود بیش از 80 هزار بیمار «ام اسی» در کشور وجود داشته باشد.
به گزارش ایسنا، مسعود نبوی در همایش حمایت از بیماران ام اس، اظهار کرد: 14 سال پیش برای تاسیس انجمن ام اس حدود 550 بیمار شناسایی شد و در آن زمان تخمین زده می شد که هفت تا ده هزار بیمار مبتلابه ام اس در کشور وجود داشته باشد.وی با اشاره به افزایش آمار بیماران مبتلابه ام اس در سال های گذشته، افزود: دلیل افزایش تعداد این بیماران مشخص نیست ولی احتمالاافزایش روش های تشخیصی و مراجعه بیماران در بالارفتن آمار مبتلایان به این بیماری موثر بوده است.
نبوی ادامه داد: در گذشته داروی چندانی برای بیماران ام اس وجود نداشت ولی هم اکنون انواع داروهای اینترفرون که داروهای خط اول درمان ام اس هستند در ایران وجود دارد و بیمه ها نیز آنها را پوشش می دهند.
روزنامه جام جم، شماره 3611 به تاریخ 1/11/91، صفحه 17 (جامعه)
یک بار دیگر یک داروی داخلی در «ام اس» خبرساز شده است. گویا این بار ایرانیان، آن هم تبریزی ها موفق به کشف درمان ام اس شده اند. ریاست دانشگاه هم اعلام کرده است در مدت دو سال، حدود 60 بیمار با مصرف این دارو بهبودی کامل پیدا کرده اند و فرموده اند این دارو طبیعت گرم دارد و گیاهی است، در نتیجه لابد خطرات داروهای شیمیایی را ندارد! بنده از اینکه اتفاقات مهم علمی در کشور ما رخ دهد بسیار خوشحال می شوم، اما نمی توانم حقایق چندی را نادیده بگیرم: اولااینکه بیماری ام اس به خصوص در آغاز بیماری یک بیماری خودبه خود بهبودیابنده است. برخلاف تصورات عامیانه مشکل بیماری ام اس نه در بهبودی که در عود آن است و عودهای مکرر و مکرر نهایتا توانایی جبران مغز و نخاع برای بهبودی را تحلیل می برد و پس از سال ها و معمولابیش از چند ده سال عوارض دایمی برجا می گذارد! بنابراین مدت دو سال زمان بسیار کمی است و اکثریت بیماران در این زمان بهبودی خودبه خودی پیدا می کنند و همین موضوع باعث ادعاهای بی شمار و تاریخی در درمان ام اس از طرف کسانی غیر از متخصصان مغز و اعصاب و عمدتا به دلیل بی اطلاعی از روند بیماری شده است. رشته این ادعاها که خوشبختانه چند سالی بود کاهش نشان می داد و (البته تا این ادعای تبریزی) از سم مار و عقرب و قارچ کامبوزیا و گیاهان مختلف و... را دربر می گرفت، محدود به ایران هم نبود. همین دو سال پیش یک جراح ایتالیایی به نام «زامبونی» با ادعایی در مورد جراحی روی وریدهای گردن در بیماران مبتلابه ام اس نوعی سونامی بین المللی پدید آورد که حتی توریسم ایتالیا را تحت الشعاع خود قرار داد! خوشبختانه در داخل کشور ما این سونامی بازتابی نداشت! اما این سونامی هم کاملافرونشست. بنابراین تحقیق در مورد داروهای ام اس نه تنها مستلزم یک زمان طولانی چندین ساله است بلکه به یک فرهنگ تحقیقاتی شامل یک گروه تحقیقاتی باتجربه در بیماری ام اس شامل افراد کافی (از طبیب تا متخصص آمار) و امکانات فیزیکی و اقتصادی متعدد نیاز دارد تا بتواند بیماران را در دو گروه طبقه بندی کند و یک گروه داروی واقعی و یک گروه داروی کاذب مصرف کنند. سپس توسط پزشکانی که نمی دانند چه کسی چه دارویی مصرف کرده (بر طبق معیار EDSS) معاینه شوند و نتایج برای مجلات بین المللی ارسال شود تا قبول شود و از آن لحظه به بعد بخشی از دانش بین المللی خواهد بود که کسی حق مخفی کردن آن را نخواهد داشت. بی تردید در صورت موثر بودن، این دارو بازار بین المللی میلیاردی خواهد یافت، اما اگر دارویی این روند بین المللی را نپیموده باشد و به عنوان داروی موثر بخواهد جای داروهای ثابت شده را بگیرد جفایی بزرگ در حق بیمارانی است که به امید این داروها شب را به صبح می رسانند و اگر این خطا از جانب کسی صورت بگیرد که متولی هزینه های درمانی این بیماران است، بزرگ ترین مشکل این فرد یا نهاد با اصول و مبانی اخلاقی و مذهبی خواهد بود! تنها یک نکته را نیز باید افزود و آن اینکه ریاست محترم دانشگاه از «گرم» بودن طبع این داروی گیاهی صحبت کرده اند. متاسفانه فراموش کردند مقصود از این گرما را توضیح دهند. اگرچه بسیاری از ما از طریق محیطی که در آن بار آمده ایم با «سردی» و «گرمی» آشنا شده ایم، اما به عنوان تحصیلکردگان طب، اطلاع علمی از این موضوع نداریم چرا که کاریکولوم آموزشی ما چنین چیزی را شامل نمی شود. مقام محترم ریاست دانشگاه هم این نکته را از آموزش های دانشگاهی شان درنیافته اند. به علاوه بیش از شش میلیارد نفر دیگر ساکنان کره زمین هم در این مورد اطلاعی ندارند، دانش بین المللی طب «سردی» و «گرمی» را نمی شناسد. اگر کسی هم علاقه مندی نوستالژیک به این گونه مفاهیم دارد وظیفه اوست که علمی بودن یا علمی نبودن این تقسیم بندی ها را با ابزارهای مدرن طب بیازماید. روزنامه شرق ، شماره 1652 به تاریخ 1/11/91، صفحه 6 (جامعه) نویسنده: بابک زمانی متخصص مغز و اعصاب