می گوید: آقای دکتر مریض ما بچگی راه می رفت، ولی بعدا دیگه نتونست راه بره. روزبه روز بدتر میشه، الان 20سالشه، با زحمت از جاش بلند میشه، ولی هوش و حواسش خوبه.
می گویم: اجازه می دید معاینه اش کنم؟
می گویند: بله اختیار دارید، ولی بعدش اگر ممکنه بفرمایید پروفسور «سمیعی» را چطور میشه پیدا کرد؟
می پرسم: سابقه خانوادگی نداشتن؟
می گوید: چرا دایی اش هم همین طور بود، شما از پروفسور «سمیعی» خبری ندارین؟
می گویم: بیماری ایشان یک بیماری عضلانی است. اخیرا در داخل کشور امکانات زیادی به وجود آمده. پروفسور «سمیعی» جراح عالیقدر مغز و اعصاب هستند، ولی تخصص ایشان به این بیماری ارتباطی ندارد. در خارج از کشور دکتر «ه» در آمریکا و دکتر «ع» در فرانسه از بزرگ ترین استادان این نوع بیماری ها هستند که البته ویزیت ایشان هم فعلاضرورتی ندارد!
بیمار بعدی می گوید...... ...... .
می گویم: این کودک عقب ماندگی ذهنی دارد. پروفسور «سمیعی» جراح عالیقدر مغز و اعصاب هستند. پزشکان ایرانی زیادی در دنیا به این بیماری می پردازند که کودک شما نیازی به آنها ندارد. در داخل کشور همه امکانات موجود است. به بیمار بعدی می گویم «ای ال اس» اگرچه درمان پذیر نیست، ولی به پروفسور «سمیعی» ارتباطی ندارد. پروفسور «ن» در همین تهران از استادان بزرگ بین المللی است، دکتر «ه»، دکتر «ف»، دکتر «ج» و... ایرانیان معروف این رشته هستند!
بیمار بعدی مبتلابه پارکینسون است. در هلند زندگی می کند. او هم از هلند به ایران آمده تا بلکه موفق شود پروفسور «سمیعی» را ببیند. بزرگ ترین و پیشرفته ترین مرکز جراحی پارکینسون در آمستردام است. متخصصان ایرانی هم در آنجا کار می کنند، اما این هموطن عاشق ایرانند و بعد از 10سال، ظاهرا همچنان همان خوی ایرانی خود را حفظ کرده اند!
همین طور بیماران مختلف دیگر از صرع گرفته تا ام اس و سایر بیماری های عصبی روانی، اما این رشته سر پایان ندارد. سرسام که می گیرم! با خودم می گویم گویا پروفسور «سمیعی» علاج هر دردی است. کاش رابطی پیدا کنم برای من هم وقتی بگیرد بلکه از این سرسام خلاص شوم!
بی تردید آقای پروفسور «سمیعی» یکی از افتخارات ملی ماست، اما این اقبال عمومی و شفای عاجل شدن ایشان در بسیاری از مواردی که به تخصص ایشان هم مربوط نمی شود، روند ناصحیحی است که از جانب خود ایشان ایجاد نشده، این موضوع نه تنها ناشی از نگاه پوپولیستی و معجزه طلبی ملی خود ماست، بلکه در اصل ریشه در تصورات پزشکی مردم ما و مشکلات موجود در رابطه پزشک و بیمار در کشور ما دارد. در چنین چرخه پوپولیستی ای، ارزش علمی و آکادمیک دانشمندان خرد و ناپدید می شود. تا آنجا که ممکن است شخص ثالثی بپرسد چرا خود ایشان با این پوپولیسم رایج در اطراف نامشان، برخورد نمی کنند؟ و صریحا به بسیاری از این بیماران نمی گویند که کدام قسمت داخل یا خارج کشور امکاناتی در ارتباط با مشکل آن بیمار وجود دارد؟ ممکن است این گمان پیش بیاید که شاید ایشان به ارزش و اعتبار «نمی دانم»های عالمانه آگاه نیستند که البته حداقل من یک نفر می توانم شهادت بدهم که قطعا شخص ایشان این اهمیت را می شناسند و به بیماران زیادی می گویند، اما ابعاد این پوپولیسم رایج، بسیار وسیع است. هزاران پزشک ایرانی در خارج از کشور مشغول کار هستند که حداقل صدهانفر آنان موقعیت های آکادمیک بسیار بالایی دارند و در رشته مغز و اعصاب، بنده می توانم درجا نام چند 10نفر استاد برجسته مغز و اعصاب در بیماری های مختلف را به خاطر آورم. شناسایی تمام این استادان و برقرارکردن ارتباط گسترده با همه آنان و تدوین برنامه ای برای این کار، نه تنها به بیماران و دستیاران یاری می رساند بلکه به این استادان نیز در جهت یاری رساندن به سرزمین مادری شان و کسب تجارب و مواد مورد نیاز برای مقالات بیشتر یاری خواهد رساند. در این زمینه هم قطعا آقای پروفسور «سمیعی» بیش از هرکس دیگری می توانند به میهن خود یاری رسانند و رسانده اند!
منبع : شرق، شماره 2004، تاریخ 10/2/93، نویسنده : دکتر بابک زمانی*متخصص مغز و اعصاب
اقای دکتر من چند روز پیش تو یه خونه بودم تعداد افراد کرونا داتن از یه مواد غذایی استفاده کردیمالان چهار روزه از اون خونه اومدیم بیرون هیچ گونه علائمی ندارم دختر ۱۵ ساله هستم الان پریود شدم آیا مشکوک به کرونا می باشم یا خیر؟
سلام